ΝΕΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΤΩΝ ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ

Ελληνικές Κοινοτικές και Ιδιωτικές Περιουσίες στην Κωνσταντινούπολη

ΤΕΤΑΡΤΗ 5 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2006 ΝΕΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΤΩΝ ΑΝΟΙΚΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΘΕΜΑ: «Ελληνικές Κοινοτικές και Ιδιωτικές Περιουσίες στην Κωνσταντινούπολη»

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ • Χαιρετισμός Νικόλαος Ουζούνογλου, Πρόεδρος Νέου Κύκλου Κων/πολιτών • «Κοινωφελή Ελληνικά Ιδρύματα της Κωνσταντινούπολης» Γεώργιος Κωνσταντόπουλος, Υφυπουργός Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης • «Οι πολιτικές Διαστάσεις των Ελληνικών περιουσιών της Κωνσταντινούπολης» Μιχαήλ Χρυσοχοϊδης, Βουλευτής και π. Υπουργός • «Από την Συνθήκη της Λωζάνης στον νέο Βακουφικό Νόμο. Οι Ελληνικές περιουσίες στην Κωνσταντινούπολη.» Ελένη Μωυσάκη, Δικηγόρος Αθηνών • «Η νομική, πολιτική και διπλωματική διάσταση της υπόθεσης των Αδελφών Φωκά κατά της Τουρκίας» Δημήτρης Γκελντής, Δικηγόρος Κατερίνης • «Η εφαρμογή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε σχέση με τις Ελληνικές περιουσίες της Κωνσταντινούπολης» Αχιλλέας Δημητριάδης, Δικηγόρος Λευκωσίας – Κύπρος • Διάλειμμα • Ερωτήσεις ακροατηρίου και συζήτηση. «Ελληνικές Κοινοτικές και Ιδιωτικές Περιουσίες στην Κωνσταντινούπολη» – 5/4/2006 2 ΠΡΟΕΔΡΟΣ (Ν. ΟΥΖΟΥΝΟΓΛΟΥ): Κυρίες και κύριοι, αξιότιμοι ομιλητές θεράποντες της Νομικής Επιστήμης, αγαπητοί εκπρόσωποι των Αδελφών Κωνσταντινουπολίτικων Σωματείων, αγαπητοί Συμπολίτες, κυρίες και κύριοι. Το Σωματείο ο Νέος Κύκλος Κωνσταντινουπολιτών, του οποίου τα μέλη είναι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης που εξαναγκάστηκαν σαν συνέπεια των συστηματικών και συνεχών διωγμών των Τουρκικών Κυβερνήσεων να εγκαταλείψουν την πατρίδα και τις εστίες τους μετά από το 1955, οργανώνει σήμερα την εκδήλωση για τις Κοινοτικές και Ιδιωτικές Ελληνικές Περιουσίες στην Κωνσταντινούπολη. Το Διοικητικό Συμβούλιο του Νέου Κύκλου Κωνσταντινουπολιτών αποφάσισε την οργάνωση της εκδήλωσης αυτής λαμβάνοντας υπόψη την διαχρονική σημασία του θέματος και ιδιαίτερα σήμερα που η Τουρκία για ακόμη μια φορά υπόσχεται να «Εξευρωπαϊστεί». Πιστεύω οι ομιλίες που θα ακολουθήσουν θα προβάλουν το θέμα σε όλες του τις διαστάσεις. Θέλω καταρχήν να ευχαριστήσω τους αξιότιμους ομιλητές. Τον κ. Υφυπουργό Γεώργιο Κωνσταντόπουλο της Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, τον Βουλευτή του ΠΑΣΟΚ και πρώην Υπουργό κ. Μιχαήλ Χρυσοχοϊδη, τον κ. Αχιλλέα Δημητριάδη που είχε την καλοσύνη να έρθει από την Κύπρο, την κα Ελένη Μωϋσάκη που ήρθε από την Πόλη, τον κ Δημήτρη Γκελντή από την Κατερίνη. Παρόλο που έχουμε ακούσει όλοι για την Συνθήκη της Λωζάνης, ελάχιστοι έχουμε διαβάσει το κείμενο της. Η Συνθήκη αυτή για ακόμα μια φορά προσπάθησε να λύσει το προαιώνιο Ανατολικό Ζήτημα. Όμως οι πρόσφατες εξελίξεις στον ευρύτερο χρόνο της Μέσης Ανατολής και των Βαλκανίων δείχνουν ότι συνεχίζει να υφίσταται το Ανατολικό ζήτημα. Όταν διαβάσει κανείς την Συνθήκη της Λωζάνης, διαπιστώνει και εντυπωσιάζεται από τον υψηλό βαθμό προστασίας που προνοούσε η Συνθήκη αυτή για τα ανθρώπινα και μειονοτικά δικαιώματα. Υπάρχει ένα ολόκληρο κεφάλαιο με τον τίτλο «Η Προστασία των Μειονοτήτων» για τα μέτρα προστασίας των μειονοτήτων(άρθρα 38 μέχρι 44 ). Αναφέρει η Συνθήκη ότι τα άρθρα αυτά πρέπει να αποτελέσουν θεμελιώδεις νόμους της Τουρκίας, ορίζει ότι κανένας νόμος, καμία ρύθμιση, καμία επίσημη ενέργεια της Τουρκίας δεν μπορεί να εναντιωθεί στα οριζόμενα στα άρθρα αυτά. Το πρόσθετο στοιχείο είναι ότι, στο τέλος του άρθρου 44, ορίζεται ότι οι όροι της Συνθήκης πρόκειται περί δεσμεύσεων της Τουρκίας που έχουν χαρακτήρα διεθνούς δικαίου. Βέβαια η πράξη έδειξε το εντελώς αντίθετο, όχι βέβαια μόνο με την ευθύνη της Τουρκίας αλλά των κρατών που συνυπέγραψαν μεταξύ αυτών και η Ελλάδα. Η πράξη έδειξε ότι, από την άλλη μέρα της Συνθήκης, άρχισε η συστηματική παραβίαση των όρων για την προστασία των μειονοτήτων και πρωτίστως της Ελληνικής της Κωνσταντινούπολης και στα νησιά Ίμβρου και Τενέδου. Και ένα από τα θέματα που τώρα το διαπιστώνουμε, εγώ τουλάχιστον τόσα χρόνια που έχω ασχοληθεί μ’ αυτό το θέμα, είναι το ζήτημα όταν κάποιος μη ανταλλάξιμος είχε περιουσία εκτός της ζώνης ανταλλαγής, αν πράγματι αυτή έπρεπε να κατασχεθεί από το Τουρκικό δημόσιο. Οι διωγμοί που ασκήθηκαν σε συνεχή βάση από τις Τουρκικές Κυβερνήσεις όλοι την περίοδο από το 1923 μέχρι σήμερα διήλθαν από πολλές περιόδους υψηλών εντάσεων. Στην διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν η Ελλάδα βρισκόταν υπό κατοχή, εφαρμόστηκε η «επιστράτευση» των Είκοσιηλικιών, το 1941 –’42 στα πλαίσια ενός σχεδίου εξόντωσης-γενοκτονίας των νέων των Ελλήνων, Αρμενίων και Εβραίων όπως είχε γίνει παλαιότερα με τα «Αμελέ Ταμπουρλαρι»(Τάγματα Εργασίας) στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η αλλαγή της πορείας του πολέμου κατά της Γερμανίας στο Ανατολικό μέτωπο αναγκάζει την Τουρκική Κυβέρνηση να απολύσει τους μειονοτικούς και αντί της άμεσης «Ελληνικές Κοινοτικές και Ιδιωτικές Περιουσίες στην Κωνσταντινούπολη» – 5/4/2006 3 γενοκτονίας να προσφύγει στην προσπάθεια της οικονομικής εξόντωσης αυτών. Πρόκειται για τον περιβόητο φόρο ευμάρειας (Varlik Vergisi) που ουσιαστικά ένας κομματικός μηχανισμός κινήθηκε, για να εξοντώσει τις μειονότητες και μεταξύ αυτών βέβαια πρωτίστως τους Έλληνες. Όλοι γνωρίζουμε για τις 6 -7 Σεπτεμβρίου του έτους 1955, πώς ήταν μια οργανωμένη επίθεση κατά του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης. Όπως φαίνεται σήμερα η νύκτα Πογκρόμ της 6-7 Σεπτεμβρίου 1955 δεν ήταν έργο μόνο της τότε Τουρκικής Κυβέρνησης Adnan Menderes, αλλά πρωτίστως του μηχανισμού που σήμερα ονομάζεται «Βαθύ Κράτος» και το οποίο κινήθηκε για να καταστρέψει τον Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης. Και βέβαια το μείζον και τελευταίο χτύπημα ήταν οι απελάσεις του 1964 και οι συνέπειές της. Σ’ όλη αυτή τη σειρά διωγμών βλέπουμε ότι κύριος στόχος είναι και το Οικουμενικό Πατριαρχείο για να εξουθενωθεί με την συνεχή άσκηση ψυχολογικής βίας, απειλών, απελάσεις ιεραρχών, κατασχέσεις περιουσιών του και το αυθαίρετο κλείσιμο της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης. Μέσα σ’ αυτό τον κύκλο όλων αυτών των διωγμών, έχει μια ιδιάζουσα θέση, το θέμα των Ελληνικών περιουσιών της Κωνσταντινούπολης που αφορούν τα Ιδρύματα και τις προσωπικές περιουσίες των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης. Στο ζήτημα αυτό κομβικό σημείο αποτελεί ο νόμος του 1936 της Τουρκίας. Παρουσιάζεται μια αδράνεια μετά την Συνθήκη της Λωζάνης μέχρι το 1936 στο ζήτημα των Κοινοτικών-Ιδρυματικών περιουσιών. Με τον νόμο αυτό το 1936 καλούνται τα μειονοτικά ιδρύματα να δηλώσουν την περιουσία τους. Καθορίζει δε ο ίδιος νόμος ότι τα Μειονοτικά ιδρύματα ότι θα μπορούν να έχουν αιρετές διοικήσεις. Αυτό ουσιαστικά αναιρείται μέσα σε ένα χρόνο και αντί τα Ελληνικά Ιδρύματα να αποκτήσουν αιρετές διοικήσεις βρίσκουν να διοικούνται από εγκάθετους της Κυβέρνησης της Άγκυρας. Στα πλαίσια αυτά η Τουρκική Κυβέρνηση χρησιμοποιεί τον μηχανισμό του παπά – Ευθύμ, ενός εξωμότη που προσπάθησε να φτιάξει μια «τουρκο-ορθόδοξη εκκλησία». Ο παπά-Ευθύμ, το 1924 προσπάθησε να καταλάβει το Πατριαρχείο και όταν δεν το επέτυχε, κατέλαβε τρεις εκκλησίες στο Γαλατά και προσπαθούσε την περίοδο 1924-1950 να εκτουρκίσει τους Έλληνες της Κωνσταντινούπολης. Το σημαντικό ζήτημα για τις Κοινοτικές περιουσίες προκύπτει κατόπιν της απόφασης του Ανώτατου Δικαστήριου της Τουρκίας το 1971 οπότε με μια μονοκονδυλιά, ουσιαστικά αφαιρέθηκε η ιδιοκτησία από τα Ελληνικά Ιδρύματα για όσες δωρεές είχαν γίνει μετά από το έτος 1936. Το μέγεθος της «αρπαγής» γίνεται αντιληπτό αν σκεφθεί κανείς ότι υπήρχε μια μεγάλη παράδοση στους Κωνσταντινουπολίτες στην δωρεά ακινήτων στις Εκκλησίες και προς τα Ιδρύματα όπως π.χ. προς το Βαλουκλί κλπ. Με τον τρόπο αυτό, με μια απόφαση ενός δικαστηρίου με εντελώς αυθαίρετο τρόπο, αφαιρέθηκαν πολλές ιδιοκτησίες των Ελληνικών Κοινοτήτων και πάρα πολλές από αυτές τέθηκαν σε εκκρεμότητα. Το ζήτημα έχει τεράστιες διαστάσεις και εμπεριέχει μεγάλες εκκρεμότητες που η κα Ελένη Μωυσάκη πιστεύω αργότερα θα μας το αναλύσει λεπτομερώς. Τέλος η πιο κραυγαλέα περίπτωση υπήρξε το 1964 όταν έγιναν οι απελάσεις των Ελλήνων Υπηκόων. Με χρήση «Μυστικού Διατάγματος» ουσιαστικά αφαιρέθηκε η ιδιοκτησία από όλους τους Έλληνες υπηκόους στην Κωνσταντινούπολη. Μην ξεχνάμε ότι το νομικό status των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, ήταν υπό δυο ιδιότητες. Ήταν και Έλληνες υπήκοοι και υπήρχαν και οι Τουρκικής ιθαγένειας Έλληνες. Τελειώνοντας θέλω να θυμίσω το εξής: στην Τουρκική ιστορία έχει γίνει πολλές φορές αυτό που βλέπουμε σήμερα για τον «εξευρωπαϊσμό» της χώρας αυτής. Ένα από τα παραδείγματα είναι αυτό του έτους 1876, οπότε συνέρχεται η περίφημη Συνδιάσκεψη του Ναυπηγείου στην Κωνσταντινούπολη κατά την οποία οι «Ελληνικές Κοινοτικές και Ιδιωτικές Περιουσίες στην Κωνσταντινούπολη» – 5/4/2006 4 Υπουργοί Εξωτερικών των Ευρωπαϊκών Δυνάμεων προσπαθούν να επιβάλουν στην Τουρκία να συμπεριφέρεται σαν κράτος του νόμου, λόγω της επανάστασης στην Βοσνία – Ερζεγοβίνη και των σφαγών που εκτελούσαν οι Τούρκοι Βαζιβοζούκοι (άτακτα σώματα στρατού) στα Βαλκάνια. Την στιγμή έναρξης της Συνδιάσκεψης οργανώνεται μια φιέστα από την Σουλτανική Κυβέρνηση με κανονιοβολισμούς και την ανακοίνωση ότι η Τουρκία ανακηρύσσει Σύνταγμα και μάλιστα το πιο φιλελεύθερο της Ευρώπης. ¨Όλοι ξέρουμε τι ακολούθησε με τις γενοκτονίες των Αρμενιών και Ελλήνων τα επόμενα 50 χρόνια από την ημερομηνία αυτή. Ο αριθμός των μειζόνων προσπαθειών «εξευρωπαϊσμού» της Τουρκίας υπερβαίνει τις δέκα (10) τα τελευταία 170 χρόνια με το ίδιο πάντοτε αποτελέσματα ενίσχυσης του κράτους βίας σαν αποτέλεσμα των προσπαθειών εξευρωπαϊσμού της (1839 φιρμάνι Τανζιμάτ, 1856 φιρμάνι Ισλαχάτ, 1876-77 Α’ Σύνταγμα Μεσρουτιέτ, 1878 Συνδιάσκεψη Βερολίνου, 1908 Β’ Μεσρουτιέτ, 1923 Συνθήκη της Λωζάνης,1946 μέλος του ΟΗΕ,1949-52 συμμετοχή στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και ΝΑΤΟ, 1963 σύνδεση με την ΕΟΚ, 2005 Έναρξη διαπραγματεύσεων με την Ε.Ε). Σήμερα, εάν πάτε στις αίθουσες των Τουρκικών Δικαστηρίων θα δείτε την προτομή του Κεμάλ και από κάτω να γράφει το ρητό που είπε ο ίδιος «Το Θεμέλιο της Δικαιοσύνης είναι η Ιδιοκτησία» (Adalet Mulkun Temelidir). Είναι πραγματικά τραγελαφικό αν σκεφτεί κανείς όλα τα αναφερθέντα παραπάνω για την καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων των Ελλήνων όσων αφορά τις περιουσίες των Κοινοτήτων και ιδιωτών συνέβησαν με αποφάσεις αυτών των δικαστηρίων. Πιστεύω ότι θα πρέπει να γράψουμε πινακίδες που θα λένε «Το Θεμέλιο της Παρούσας Ιδιοκτησίας είναι η Αδικία» (Bu Mulkun Temeli Adaletsizliktir) και να τις αναρτήσουμε στα πάμπολλα κτίρια τα οποία αρπάχτηκαν τα τελευταία 80 χρόνια, όπως η περίφημη Εμπορική Σχολή της Χάλκης, που είναι σήμερα η Ναυτική Σχολή Δοκίμων της Τουρκίας. Επομένως νομίζω ότι το θέμα είναι εξαιρετικά σημαντικό, πολύ επίκαιρο και έχει πολλές διαστάσεις που δεν έχουμε σκεφθεί ακόμα πολύ από εμάς. Ευχαριστώ όλους πάλι ξανά τους ομιλητές και προσκαλώ τον κ. Υφυπουργό Γεώργιο Κωνσταντόπουλο στο βήμα για να αναπτύξει το θέμα της ομιλίας του για τα Κοινωφελή Ελληνικά Ιδρύματα της Κωνσταντινούπολης. Γ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ: Κύριοι συνάδελφοι στο Κοινοβούλιο, αγαπητές φίλες και φίλοι, άσχετα εάν κάποιος κατάγεται από την Πόλη, ή όχι, αν νιώθει Ρωμιός ή όχι, αν έχει βιώματα της Πόλης ή όχι, τα θέματα της Πόλης πάντα μαγνήτιζαν και μαγνητίζουν. Θα αναφερθώ λίγο στο παρελθόν, μ’ ενδιαφέρει πιο πολύ το μέλλον, γιατί το μέλλον είναι κοινό και για μας τους Ελλαδίτες και για τους Ρωμιούς και για τους Τούρκους ιδιαίτερα με την Ευρωπαϊκή πολιτική της Τουρκίας, είτε κάποιος πιστεύει σ’ αυτήν, είτε όχι. Πέρσι ο Πατριάρχης ένιωθε εξαιρετικά ευχάριστα γιατί κατόρθωσε να λειτουργήσει η Παιδούπολη της νήσου Πρώτης με χίλια δυο προβλήματα, με 12 μόλις παιδιά. Και πολίτες και όχι, ένιωθαν ευχάριστα επίσης έστω, γιατί η Παιδούπολη κατόρθωσε να λειτουργεί για μια ακόμα χρονιά. Επισκέφθηκα πρόσφατα το μεγαλύτερο ευαγές ίδρυμα της Πόλης, το κοινωφελές ίδρυμα της Πόλης Βαλουκλί , στα πλαίσια και των αρμοδιοτήτων μου ως Υφυπουργού Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, το Νοσοκομείο, Γηροκομείο, Ψυχιατρείο, όλο αυτό το σύμπλεγμα πλέον στο Βαλουκλί. Πρέπει να πω ορισμένα στοιχεία. Η Ψυχιατρική Κλινική το Ψυχιατρείο, δίνει πλήρη ειδικότητα Ψυχιατρικής. Το Νοσοκομείο με πολλά προβλήματα, έχει καλές εγκαταστάσεις και παρέχει υψηλού «Ελληνικές Κοινοτικές και Ιδιωτικές Περιουσίες στην Κωνσταντινούπολη» – 5/4/2006 5 επιπέδου ιατρικές υπηρεσίες, φυσικά όχι μόνο στους λίγους εναπομείναντες ομογενείς μας στην Πόλη, αλλά και σε Τούρκους πολίτες. Η Μονάδα Αποτοξίνωσης για ναρκωτικά και για αλκοόλ είναι από τις καλύτερες που υπάρχουν και θα μπορούσε να είναι ακόμα καλύτερη. Στο Γηροκομείο υπάρχουν κάποιοι ομογενείς μας που επιμένουν εκεί να ζουν στην Πόλη, να μας θυμίζουν τις υποχρεώσεις μας, από πού ερχόμαστε και πού πηγαίνουμε. Συζήτησα με τον Πρόεδρο του Βακουφίου και Πρόεδρο του Ιδρύματος τον κ. Καραγιάννη. Αναφερθήκαμε στα πολλά προβλήματα. Με την ευκαιρία αυτή θέλω να σας πω ότι, το Ελληνικό κράτος κάνει ότι μπορεί για να παραμείνει όρθιο το Ίδρυμα αυτό. Εγώ προσωπικά έτυχε να πάω εκεί διάφορα φάρμακα και κυρίως βιταμινούχα σκευάσματα και σκευάσματα για τους τροφίμους του Γηροκομείου. Παλαιότερα είχε εξοπλιστεί το ακτινολογικό τμήμα και άλλα τμήματα του Νοσοκομείου στο Βαλουκλί. Για να ζήσει σήμερα το Ίδρυμα αυτό χρειάζεται συνεχείς ενέσεις, δωρεές. Με ένα τεταμένο χέρι οι ιθύνοντες του Ιδρύματος παρακαλούν τους Ελλαδίτες για να επιβιώσει αυτό το Ίδρυμα. Ένα Ίδρυμα όμως για το οποίο κάποιοι είχαν φροντίσει να μην έχει ανάγκη ποτέ, τίποτα και κανέναν. Είχαν δώσει τις περιουσίες τους ώστε αυτό το Ίδρυμα να παρέχει υψηλού επιπέδου υπηρεσίες και στους ομογενείς και στους τούρκους πολίτες. Ανεξάρτητα αν είναι Ελληνορθόδοξοι, αν είναι Εβραίοι, ή Μουσουλμάνοι και αυτό κάνει και το Ίδρυμα σήμερα. Δεν ζητάει ταυτότητα, δεν ζητάει πιστοποιητικό που να αποδεικνύει τι πιστεύει ο καθένας. Μπορεί αυτό το Ίδρυμα να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις των καιρών; Στις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες που υπάρχουν σήμερα στην Κωνσταντινούπολη; Μπορεί να δώσει τις υπηρεσίες τις οποίες, μπορεί να δώσει; Μπορούμε και εμείς σήμερα εδώ, όσο καλές προθέσεις και αν έχουμε στο Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης να κάνουμε σύμβαση και να στέλνουμε τους ασθενείς μας εκεί; Ένα μέρος των ασθενών που φεύγουν σε άλλα κράτη, είτε για αποτοξίνωση από το αλκοόλ, είτε από τα ναρκωτικά, είτε τις υψηλού επιπέδου υπηρεσίες που μπορεί να παράσχει σε ψυχιατρικούς ασθενείς; Φυσικά και όχι. Το 1936 το Ίδρυμα αυτό αναγκάστηκε, ήταν το σημείο μηδέν των Ελληνικών Ιδρυμάτων της Πόλης, να δηλώσει τα περιουσιακά του στοιχεία. Από το 1936 με τα γνωστά γεγονότα, μέχρι το άλλο σημείο εξαιρετικά σημαντικό που το γνωρίζετε εσείς πολύ καλύτερα από τον καθένα, το 1971 και το 1974, ιδιαίτερα το 1971 θεωρήθηκε ότι τα περιουσιακά στοιχεία τα οποία απέκτησε από το 1936 μέχρι το 1971 δεν είναι δικά του. Και φυσικά πολλά σημαντικά ακίνητα στην ευρύτερη περιοχή της Κωνσταντινουπόλεως καθημερινά δημεύονται και χάνονται. Δημεύονται υπέρ ποιού; Και γνωρίζετε πολύ καλά ότι, άλλο ανθρώπινα δικαιώματα και άλλο μειονοτικά δικαιώματα δυστυχώς στην Κωνσταντινούπολη. Και φυσικά η αρχή της αμοιβαιότητας πλήττει κυρίως, όταν μπερδεύονται τα ανθρώπινα και μειονοτικά δικαιώματα με την αρχή της μειονότητας, ξυπνάνε τα προβλήματα. Προβλήματα εξαιρετικά σημαντικά. Τα όσα ακούστηκαν στην Εθνοσυνέλευση της Τουρκικής Δημοκρατίας πριν από 2-3 χρόνια στην Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ήταν εξαιρετικά σημαντικά. Ακούστηκαν αλήθειες, οι οποίες ελπίζω να αφυπνίσουν και τις &de